14 luty, Walentynki. Jedni czekają na ten dzień z utęsknieniem, inni obchodzą szerokim łukiem... My chyba jesteśmy gdzieś po środku, ...
Witajcie :)))
W te piękne świąteczne dni chciałabym życzyć Wam uśmiechu, radości i spokojnego świętowania :) Niech czas zwolni, a zabawom i radości nie będzie końca. Poczujcie magię Świąt, lecz nie po przepełnionym brzuchu ;)) tylko po tej wyjątkowej bliskości, wzruszeniu i dobroci otrzymanej od najbliższych. Zdrowia, szczęścia i miłości!
Życzy Magda z rodziną :)
Witajcie :))) W te piękne świąteczne dni chciałabym życzyć Wam uśmiechu, radości i spokojnego świętowania :) Niech czas zwolni, a z...
Zewsząd docierają do mnie informacje o panoszącej się na północy Polski zimie. Sypnął już pierwszy śnieg, a gdzieniegdzie to nawet co nieco zasypał! Natomiast w naszym Wrocławiu jeszcze jesiennie, choć ostatnie dni przyniosły spore ochłodzenie. I choć moje dzieci wciąż dopytują się o ich ukochany biały puch, ja go jeszcze nie wyczekuję. Wszystko w swoim czasie, a póki co cieszę się zaciszem naszego domowego gniazdka i przytulnością, które oferuje :)
Jak co roku jesienną porą wyciągam więcej poduszek i pledów niż potrzeba. To już swego rodzaju uzależnienie chyba, bo nie potrafię oprzeć się miękkim materiałom i puszystym fakturom :))) Właśnie te puchate koce spełniają funkcje dodatkowych dywaników, na których można grać w gry z dzieciakami i robić imprezki. Wieczorami, gdy dzieciaki są już po kolacji i w piżamkach, rozkładamy koce przed cudownie rozgrzanym kominkiem, przynosimy gry i książki, a ja przygotowuję drobne przekąski. Wszystko pod hasłem "robimy imprezkę";)) Niby nic takiego, a tu nagle codzienność przyjmuje jakiś magiczny wymiar, czytanie staje się jeszcze przyjemniejsze, a gry bardziej wciągające. Bardzo się cieszę, że każdego roku wymyślamy wspólnie coś nowego, aby być razem i cieszyć się sobą. Takie nasze małe, rodzinne tradycje.
Jesienne kadry, z którymi do Was dzisiaj przychodzę, pochodzą z różnych dni, ot taka nasza jesień w pigułce. Dlatego zobaczyć możecie tu zmieniające się dekoracje, różne ujęcia i stylizacje, które zrobiłam z naturalnych materiałów, suszone kwiaty i drewniane dodatki. Są one dopełnieniem naszego wnętrza, nie dominują, ani też nie gubią się we wnętrzu. Nie ma tu przesady, jest naturalnie, czyli tak jak lubię.
Przytulna jesień nie mogłaby się dla nas obejść bez pyszności na stole. Wspólne gotowanie, pieczenie ciast i podjadanie to coś, co zdecydowanie umila nam wieczory. Sporo nowych przepisów wypróbowałam ostatnio, a niektóre na stałe zagoszczą u nas jako nasze ulubione. A gdy tylko okazuje się, że ciasta wyszło za dużo, zawsze można się podzielić z bratnią duszą lub zaprosić rodzinę na spontaniczny poczęstunek.
Wiecie co, zawsze jesienią łapałam jakąś chandrę, zawsze pogoda mi doskwierała, a marzenie o zimie były jedyną rzeczą, która pomagała mi przetrwać ten okres. A teraz? Mam zupełnie odwrotnie! Jestem wdzięczna za czas, który mogę poświęcić na zabawę z dziećmi, za każdą ich pracę i serce włożone w przygotowania jesiennych dekoracji. Za spokój i ciepło domowego ogniska, za pachnący obiad na stole i spokojne wieczory z mężem, gdy tylko czas nam na to pozwoli. Nie wyczekuję już tak mocno tej zimowej magii, nie wodzę tęsknymi oczami za dekoracjami świątecznymi, bo dobrze mi tu i teraz. Każdy sezon ma tyle do zaoferowania, wystarczy pomysł, pogoda ducha i dobre chęci :)))
Przesyłam pozdrowienia i żegnam się z Wami widokiem naszego ogródka w słonecznym, jesiennym wydaniu :)))
Czyż jesień nie jest cudowna?
Buziaki
Magda
Zewsząd docierają do mnie informacje o panoszącej się na północy Polski zimie. Sypnął już pierwszy śnieg, a gdzieniegdzie to nawet co ni...
Początek września to nie tylko początek szkoły/przedszkola, ale też przygotowania do wielkiego świętowania urodzin naszej córci. Natalka skończyła bowiem 4 latka!
Od jakiegoś czasu podpytywałam moją pociechę jaki chciałaby "temat przewodni". W pierwszym odruchu moja monotematyczna córa zaproponowała... o zgrozo Elzę... ;)))) Pamiętacie jak było w zeszłym roku? Wyczarowałam wtedy zimowe królestwo rodem z krainy lodu, a tort też nawiązywał do motywu. Miłość do Elzy nadal pozostała, ale w tym roku jakoś nie miałam ochoty tego powtarzać...Ależ byłam niedobra, nie? ;P
Wspólnie zapadła decyzja: "My little pony" i kolory Twilight Sparkle! Przełknęłam ślinę i zabrałam się do roboty...
Od jakiegoś czasu chodził za mną tort pięknie przyozdobiony w śliczne różyczki. Do tego pomysł na wersję ombre po prostu zwalił mnie z nóg. Zaczęłam googlać co to takiego ta masa, jak się ją robi i dziś chciałabym się z Wami podzielić przepisem na torcik urodzinowy jaki udało mi się wyczarować dla córci. Czarowałam go ładnych parę godzin... ale było warto, jak się już zrobi raz to nie taki diabeł straszny jak go malują!
Początek września to nie tylko początek szkoły/przedszkola, ale też przygotowania do wielkiego świętowania urodzin naszej córci. Natalka...
Pusta biała kartka.
Zero notatek, zero niedokończonych postów.
Tak dawno mnie tu nie było...
Tak ciężko zacząć znów wejść w ten rytm. I czy wchodzić?
Zrobiłam sobie wakacyjną przerwę. Tak bardzo tego potrzebowałam, tak bardzo wszyscy tego potrzebowaliśmy. I tylko mój mąż co jakiś czas odnosił się do bloga, do tego mojego drugiego świata, który w mojej świadomości na chwilę zupełnie przestał istnieć.
Pusta biała kartka. Zero notatek, zero niedokończonych postów. Tak dawno mnie tu nie było... Tak ciężko zacząć znów wejść w ten rytm....
Ostatnio cisza tu jak makiem zasiał. Nie martwcie się jednak, nie zarzuciłam blogowania. Ale zwolniłam na pewno. Potrzebny mi był detoks, potrzebny mi był czas na to co dla mnie ważne oraz po to, by zajrzeć wgłąb siebie. Gdzie byłam zatem, gdy mnie tu nie było? Tam gdzie zawsze, w domu, przy najbliższych, najukochańszych. W ogrodzie, na zakupach i na spacerze. W kuchni przy garach, w garażu sprzątając zalegające graty, na rowerze odprowadzając i odbierając dzieci z przedszkola, w aptece i na poczcie. Może jestem dziwna, ale nie brakuje mi przygód, adrenaliny (tej dzieci dostarczają mnóstwo;)), biegania w szpilkach po wielkim mieście. Nie lubię łazić po centach handlowych, jak coś to tylko z konieczności, nie lubię zgiełku, tłumów i smrodu wielkiego miasta. Ten ostatni z roku na rok przeszkadza mi coraz bardziej, choć i tak mieszkamy tu prawie jak na wsi. Wszędzie, gdzie bym nie była snułam plany, rozmyślałam, zastanawiał się co dalej. Nic więcej na razie zdradzić Wam nie mogę, choć czasem chciałabym się podzielić rozterkami, opowiedzieć o tych wszystkich naszych pomysłach, zapytać o radę. Póki co zostawiam temat niedopowiedziany z obietnicą, że kiedyś Wam zdradzę tą słodką tajemnicę :)))) A dziś zostawiam Wam parę majowych kadrów. Po więcej zapraszam na mój instagram, na którym jestem codziennie ;)
Ostatnio cisza tu jak makiem zasiał. Nie martwcie się jednak, nie zarzuciłam blogowania. Ale zwolniłam na pewno. Potrzebny mi był detoks, ...
Mniej znaczy więcej. To takie oklepane, ale jakże prawdziwe.
W dobie świata pełnego konsumpcji, kompulsywnego kupowania wielu potrzebnych i niepotrzebnych rzeczy, chęci zrobienia wszystkiego "już-teraz-natychmiast", można się totalnie pogubić. Niby czasy mamy takie cudowne, bo wszystko dostępne, niemal na wyciągnięcie ręki, tanie i do tego jakże nam potrzebne. Niby nic nas nie ogranicza, dobę można rozciągać w nieskończoność, a podstawowe czynności można sobie odpuścić na rzecz "tych ważniejszych", nie cierpiących zwłoki. Tylko czy na pewno?
Mniej znaczy więcej. To takie oklepane, ale jakże prawdziwe. W dobie świata pełnego konsumpcji, kompulsywnego kupowania wielu potrzeb...
Jeden dzień i kończy się styczeń. Jak to zleciało!
Niby po dzieciach widać uciekający czas, ale czy tylko? Spójrzmy na nasze plany, marzenia, listy "to do". Rzeczy wiecznie nieodkreślone, rzeczy wiecznie przekładane, przepisywane z jednej kartki na kolejną. Oczywiście można by było bez nich żyć, po prostu trwając, ale czy mielibyśmy poczucie, że czas którym dysponujemy to dobrze wykorzystany czas?
Jeden dzień i kończy się styczeń. Jak to zleciało! Niby po dzieciach widać uciekający czas, ale czy tylko? Spójrzmy na nasze plany, ma...
Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żyli sobie biały tygrys i żaba...
Stooooop! Żartowałam, nie będę Wam opowiadać przecież bajki! Ostatni raz bawiłam się w tego typu historie, gdy byłam małą dziewczynką. Nie wiem co mnie wtedy podkusiło, ale nawet założyłam zeszyt, w którym zapisywałam wymyślone historyjki. Szybko jednak porzuciłam pomysł na zostanie pisarką. Potem nastał czas pamiętników, a później codzienne zapiski w Kalendarzu Szalonego Małolata. Ktoś pamięta??? Ja go uwielbiałam, to była najprzyjemniejsza część dnia, a kartki zapisywałam nawet na marginesach;P Żałuję, że nie zostawiłam ani jednego na pamiątkę... ale byłby teraz ubaw:)))
ALE wracając do tematu. Tygrys i żaba. To nie bajka. Skoro blog to również swego rodzaju forma pamiętnika moich twórczych poczynań, dziś chciałam zaprezentować Wam...
tygrysa i żabę!
Uszyłam stroje na bal karnawałowy w przedszkolu moich pociech. Choć tematyka z góry określona, dzieci hurtem wrzucono do jednego wora pt. "przebieramy się za...", to interpretacja dowolna. Nie ukrywam, że zdziwił i trochę zasmucił mnie ten pomysł przebierania się tak samo... Tym bardziej moje dzieciaki były niepocieszone, bo w szafach czekały ich ulubione stroje, o których długo marzyły i które mogłyby nosić do bólu;) Podjęłam jednak wyzwanie, a dzieci poprosiłam o pomoc w wyborze konkretnych inspiracji.
Zaciekawione ochoczo zaczęły wyobrażać sobie jakby te stroje mogły wyglądać. Potem już nie trzeba było ich przekonywać, bo nie mogły się doczekać co też im wymyślę. Synek to tak się przejął, że dał mi konkretne wytyczne co do wyglądu żabki i jeszcze leżąc w łóżku pytał się (szyłam wieczorami) czy pamiętam o wszystkich elementach! :)))
To były dwa bardzo długie wieczory przy maszynie... I choć nie udało mi się dokończyć uszu dla tygryska, a wewnętrzne szwy żabki nie są obrobione, to jestem zadowolona. Dzieciaki były zachwycone i tak ze mnie dumne, że ten cały szyciowy maraton to pikuś. Warto było się dla nich postarać, uczucie w sercu bezcenne:)))))))))
Jeśli sami mielibyście ochotę wykonać karnawałowe przebrania dla swoich pociech to mogę się podzielić kilkoma wskazówkami:
- prace najlepiej zacząć od poszukania starego ubranka dziecka, z którego zrobimy szablon. Ubranko należy pociąć wzdłuż szwów i każdy element odrysować na nowym materiale (lub dużej kartce, która posłuży do odrysowania) z małym zapasem na nowe szwy lub odpowiednio większym, gdyby strój miał być większy. Wystarczy 1 cm na szwy, zapas długości rękawów i nogawek najlepiej zrobić większy, np. 3 cm, bo do tego dojdzie podwinięcie materiału;
- zaczynamy od wycięcia plecków i przodu, następnie oba rękawki. W zależności od kroju plecki mogą być z dwóch kawałków, przód z jednego. Gdy mamy już naszą bazę można zacząć dekorowanie. Na bazowym materiale układamy wycięte elementy i sprawdzamy czy do siebie pasują; przyszywamy dekoracje, zamki itp., spinamy szpilkami prawe strony do siebie i zszywamy zewnętrzne boki oraz nogawki. Przyszywamy rękawki;
- wszelkie ozdoby naszywane na materiał itp. nalezy przyszyć zanim zszyjemy boki. W moim przypadku były to tygrysie paski oraz biały brzuszek żabki i wzory na rękawach;
- drobne ozdoby z filcu można przykleić klejem do tkanin ( ja użyłam kleju magic - uwielbiam:D) na samym końcu. Kleimy z włożoną do środka stroju tekturą lub folią, aby materiał nam się nie pobrudził, lub co gorsza nie skleił;
- wszelkie ranty, rękawy i szyjkę można dodatkowo ozdobić przyszywając tasiemkę. Dzięki temu ukryjemy niedoskonałości poprzedniego szycia;
- strój tygrysa jest zapinany na zamek, który wszyłam po przyszyciu wszelkich ozdób na materiał;
- żabka z tyłu jest wiązana - łatwy sposób na zapięcie i o wiele szybszy niż wszycie zamka;P;
- kaptur żabki nie jest przyszyty tylko ma wszyte rzepy. Od strony kaptura rzepy są normalnie przyszyte maszyną, od strony wewnętrznej stroju - przy szyi są szyte ręcznie, aby nie było widać nitki;
- futerko i ogonek tygryska przyszyłam na końcu ręcznie;
- przed skróceniem nogawek i rękawów mierzymy strój na dziecku i zaznaczamy delikatnie igiełką lub mydełkiem krawieckim. Od biedy ołówek też może być;)
- oczka żabki uszyte są z grubego filcu - dzięki temu są sztywne. Dziecko już spało, gdy szyłam kaptur, więc aby wiedzieć gdzie naszyć oczka posłużyłam się... piłką:D
- na stroje zużyłam odpowiednio: żaba - 1,5 mb zielonego materiału (satyny), 3 arkusze A4 filcu w dwóch grubościach, 1 ćwiartka minky (z zapasów), kilka mb zielonej tasiemki, skrawki białego materiału z tygryska, starą granatową koszulkę męża na dekoracje rękawów; tygrys 1 mb białej tkaniny, pasek 0,1 mb białego futerka, pasek 0,2 mb czarnej tkaniny (podszewka), jeden zamek 40 cm dł..
Jeśli macie ochotę to śmiało możecie wykorzystać mój pomysł na stroje dla swoich przedszkolaków:) Powiem Wam, że i tak najlepsze wzory wychodzą w trakcie tworzenia, gdy możemy się bawić zestawianymi elementami i dorabiać do nich głębszy sens. Bo jeśli jeszcze się nie domyśliliście to np. żabka ma parzący brzuszek z wypustkami i przez użycie satyny jest śliska... jak żabka! A tygrys? Tygrys to tygrys, jest dumny ze swojego wyjątkowego białego koloru. Jak zauważyłam w przedszkolu - jedyny taki w grupie:))))
KONIEC ;)
***
Buziaki
Magda
Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żyli sobie biały tygrys i żaba... Stooooop! Żartowałam, nie będę Wam opowiadać przecież bajki! O...
Witajcie w 2016 roku!
Mam nadzieję, że wkroczyliście w kolejny rok w mega pozytywnym nastawieniu, otwarci na to co nowe i niespodziewane. Lubię w ten sposób myśleć o nowym roku, lubię zmiany, wyzwania i spontaniczność. Nie wiem jaki będzie ten rok, ale już teraz wiem, że będzie dobry. Nie będę planować, nie będę z góry niczego zakładać. Jedyne co już na początku zaprogramuję sobie w głowie to pozytywne myślenie. A jak i pozytywne myślenie będzie to przy odrobinie naszej pracy wszystko się ułoży;) No to jak, gotowi na Nowy ROK?? :)))
Witajcie w 2016 roku! Mam nadzieję, że wkroczyliście w kolejny rok w mega pozytywnym nastawieniu, otwarci na to co nowe i niespodziew...
Za dwa dni już Wigilia Bożego Narodzenia. Nie będę długo się rozpisywać, podejrzewam, że i tak nie wszyscy będą mieli czas przeczytać cały tekst;) Będzie zatem krótko, ze zdjęciami zrobionymi gdzieś tam pomiędzy gotowaniem bigosu, lepieniem uszek, sprzątaniem, a lukrowaniem pierników. Wyjątkowo, te kilka dni przed świętami upływają mi jakoś tak... naturalnie, bez większego szaleństwa. Owszem - roboty jest dużo, codziennie coś, ale staram się nie wariować. Dom udekorowany od dawna i dzięki temu jedyne moje zmartwienie to utrzymanie porządku... A to dopiero wyzwanie! Jednego dnia jest czysto i przytulnie, kolejnego pół chałupy postawione na głowie. Po weekendzie masakra. Sami zobaczcie, zdjęcia niestylizowane, nieustawiane, domowe, zwyczajne. Nawet choinka u nas nie wygląda cały czas tak samo, dzieci reorganizują choinkowe dekoracje co chwila.
Za dwa dni już Wigilia Bożego Narodzenia. Nie będę długo się rozpisywać, podejrzewam, że i tak nie wszyscy będą mieli czas przeczytać c...
Dla mnie jesień to wszystkie odcienie brązów i czerwieni. Lekko przydymionych, za mgłą jakby. Mieni się rdzą i złotem, wyciąga głębokie tony z zieleni. Jesień subtelna, wyciszona, lekko nostalgiczna. Bardzo lubię rozkoszować się tym wszystkim, co w jesieni najpiękniejsze, zanim zimny i deszczowy listopad nie sypnie nam pierwszym śniegiem, ukierunkowując moich myśli ku zimie;)
Dla mnie jesień to wszystkie odcienie brązów i czerwieni. Lekko przydymionych, za mgłą jakby. Mieni się rdzą i złotem, wyciąga głębokie ...
Pamiętacie ostatni post o słodkich, pastelowych, RÓŻOWYCH dekoracjach urodzinowych dla dziewczynki??? Szukając inspiracji, patrzyłam na ogólny klimat, na motywy, sposoby dekoracji, na całokształt każdej z aranżacji proponowanych w tamtym poście. Jeśli spodziewaliście się, że i u nas będzie impreza skąpana w pudrowym różu, to muszę Was rozczarować. Mam jednak nadzieję, że pozytywnie! ;) Absolutnie nic a nic nie mam do różu, nawet kropla tego koloru się i u nas znalazła... ale wymarzyłam sobie, że zaczaruję nasz salon niczym Elsa z "Krainy lodu"!
Pamiętacie ostatni post o słodkich, pastelowych, RÓŻOWYCH dekoracjach urodzinowych dla dziewczynki??? Szukając inspiracji, patrzyłam na ...
Zatrzymaj się. Nie scrolluj bezwiednie kartek życia, nie przeglądaj pobieżnie prasy, nie uciekaj wzrokiem od rozmówcy, gdy czujesz, że w tym czasie masz coś do zrobienia innego, ważnego. Bo czy na pewno ta chwila jest mniej ważna od całej listy zadań w kalendarzu? Czy warto żyć, aby tylko chcieć więcej, więcej, więcej, ukracając tym samym przyjemność z jego doświadczania?
Zatrzymaj się. Nie scrolluj bezwiednie kartek życia, nie przeglądaj pobieżnie prasy, nie uciekaj wzrokiem od rozmówcy, gdy czujesz, że ...
Praca w domu. Dla jednych wymarzona ciepła posadka w idealnym otoczeniu, pośród domowych pieleszy. Dla innych zmora i utrapienie, niekończące się nadgodziny i brak urlopów. Jak to jest naprawdę?
Zacznijmy od początku.
Oboje z mężem mamy to szczęście, że każde z nas pracuje na własny rachunek. Nie musimy codziennie rano zrywać się punkt szósta, czy nawet wcześniej, żeby jechać do centrum. Nasze centrum życia, pracy i odpoczynku jest w jednym miejscu - w naszym domu.
Oboje tak planowaliśmy, żeby w naszym obecnym domu znalazł się kącik do pracy. Znalazło się nawet więcej miejsca, bo pod dachem każde z nas ma własny gabinet. Mieszkamy tu niecałe 3 lata, a od prawie 5 lat (z małymi przerwami) pracujemy z domu i nie zawsze było różowo. Jak to zatem jest z tą pracą w domowych pieleszach? Warto? W Wasze ręce oddaję nasz mały rachunek sumienia i kilka wskazówek do przeanalizowania:)
1. Organizacja i systematyczność
Żeby pójść do pracy trzeba po pierwsze WSTAĆ. Czasem nie jest to łatwe zadanie, gdy po męczącej nocy (małe dzieci przychodzące do naszego łóżka - niemal codziennie!) trzeba ogarnąć się, oporządzić dzieci, posłać do przedszkola, coś zjeść i rozpocząć finalnie pracę. Dobra organizacja w tym przypadku to podstawa. Wczesne pobudki są kluczem, aby nie zacząć pracy grubo po 9:00 - co niestety wiąże się z jej zakończeniem o 17:00. Jeśli pobudka nie wypali, bądź jeśli dzień był poszatkowany z jakiś powodów, praca się przeciąga i po położeniu dzieci spać, otwieramy jej drugi rozdział...
2. Dojazdy
A raczej ich BRAK:)))) To zdecydowanie duży plus. Mieszkając na obrzeżach miasta unikamy korków do centrum oraz z powrotem. To naprawdę duuuży plus.
2. Miejsce do pracy
Jeśli mamy osobny gabinet, jesteśmy szczęściarzami. Jeśli nie potrzebujemy wielkiej pracowni, a jedynie wydzielone miejsce w zacisznym pokoju, mamy szczęście. Jeśli pracujemy w salonie, gdzie kręcą się obok domownicy, dzieci bawią się pod nogami, musimy mieć naprawdę dużo silnej woli i samozaparcia, aby sumiennie oddać się projektom. Wszystkie te stany przerobiliśmy na sobie i własny - USTRONNY - kąt do pracy to zbawienie.
3. Wyżywienie
Najlepiej byłoby przygotowywać sobie obiad na kilka dni naprzód. Robić to wieczorami, gdy dom śpi, aby szybko i sprawnie podgrzać go tylko kolejnego dnia i nie przerywać pracy. Taaak, tak by było najlepiej. A jak jest u nas? W naszym domu gotuję tylko ja. Z góry proszę nie piętnować mi tu mego męża, on po prostu nie umie i może to i lepiej;) A skoro już ja gotuję, to teoretycznie mogłabym to robić wieczorami. Ale po pierwsze - nie chce mi się, choć czasem się zdarza. Po drugie - lubię wszystko świeże, nie lubię odgrzewanych potraw, a zwłaszcza w mikrofali, której unikam jak ognia. Dlatego gotuję w trakcie dnia, rano nastawiam zupę, co jakiś czas doglądam nie przerywając pracy. Mięso najczęściej robię na dwa dni, dodatki zawsze gotuję tuż przed podaniem. I tak to wychodzi, że mniej więcej co dwa dni mam przerwę w ciągu dnia na gotowanie, którą "odrabiam" wieczorami. Mi to jednak pasuje. A zakupy zawsze najlepiej robić wieczorami lub z rana. Mamy to szczęście, że sklepy też mamy pod nosem i jak się czegoś zapomni to nie ma problemu. Oj nawet nie wiecie ile razy zdarzyło mi się wołać do męża: "misiu, a możesz wyskoczyć do sklepu?" - to tak w kwestii dobrej organizacji;P
4. Urlopy
Z tymi urlopami to jest tak, że teoretycznie możemy sobie zrobić urlop w każdym momencie, ale jak już go sobie zrobimy to: a) nikt nam za niego nie zapłaci, b) jesteśmy z pracą do tyłu, bo pracujemy zadaniowo. Dlatego dwutygodniowy urlop to spore obciążenie dla naszego budżetu, a czasem ciężko go zaplanować, bo zawsze jest w pracy coś do zrobienia.
Z drugiej strony można wykorzystać opcję pracy zdalnej i wyjechać gdzieś z rodziną , aby pracować i wypoczywać w innym miejscu. Wykorzystaliśmy tę możliwość kilka razy i było fajnie, choć zawsze osoba przy dziecku "trochę mniej" odpoczywa, niż by chciała;)
5. Dzieci
Praca w domu z dziećmi? Niemożliwe.
Jeśli spodziewaliście się innej odpowiedzi, słodzenia i wychwalania tego stanu pod niebiosa, to albo ja mam wyjątkowo wymagające uwagi dzieci, albo jestem mało zorganizowana. Albo wiecie co? Napiszę inaczej. Praca w domu z dziećmi pod bokiem jest możliwa, ale zupełnie nieefektywna. Kto pracuje zadaniowo, ten wie. Nie zrobisz - nie zarobisz. Gdy się pracuje z maluchem raczkującym pod nogami, ogarnia dom, zabawia się dziecko, próbuje ugotować obiad, to nagle te proste czynności stają się jak jazda na kolejce górskiej. Jak dobrze, że istnieją przedszkola, bo bym zwariowała. I nie zrozumcie mnie źle - problem nie leży w dzieciach, tylko w priorytetach. Dla mnie jako mamy, najważniejsze jest dobro moich pociech, mojej rodziny. Nigdy nie będzie inaczej. Mając dzieci w wieku przedszkolnym naturalne jest że dużo chorują (teraz na szczęście mniej) i pozostają pod moją opieką w domu. A wtedy nie pozostaje nic innego jak ponieść się tą kolejką górską hen daleko, odpuszczając przy tym pracę lub jak w naszym przypadku - pracować wieczorami choć trochę.
6. Życie rodzinne
Warto ustalić sobie na początku granice gdzie kończy się praca a zaczyna się życie rodzinne. Miotanie się gdzieś pomiędzy będzie nieefektywne i frustrujące dla każdej ze stron. Plusem jest, że widzimy się jako rodzina więcej, niż gdybyśmy znikali na długie godziny poza dom. Dzieci by były dłużej w przedszkolu, potem trzeba by było dojechać, chwila zabawy, kolacja i kładzenie spać. Przerabialiśmy to na własnej skórze i nam to nie odpowiada. Gdy nie musimy wybierać się do biura, jest mniejszy pośpiech, a przez to mniejszy stres. Można czasem z rana jeszcze poleżeć i potulić się z dzieciakami, zanim pójdą do przedszkola. Z mężem widuję się częściej i niekoniecznie musimy być odseparowani, możemy też robić sobie przerwę w tym samym czasie. Jemy wspólnie posiłki (najczęściej, ale zdarza się, że talerze wędrują do gabinetów). To my ustalamy co, gdzie i kiedy, więc jesteśmy bardziej dyspozycyjni w temacie wszelkich wizyt u lekarza czy chociażby dziecięcych przedstawień w przedszkolu. Dobra organizacja dnia pracy to efektywne wykorzystanie czasu, a dzięki temu pełniejsze życie rodzinne.
Jestem ciekawa jakie są Wasze doświadczenia związane z pracą w domu. Lubicie i korzystacie? Czy zrezygnowaliście po tygodniu jazdy górską kolejką? ;)
Ps. zdjęcia pokazują tzw. real life z naszego domu w godzinach pracy, czyli jak nie dzieci, to kot na głowie lub kolanach;)
Ps. zdjęcia pokazują tzw. real life z naszego domu w godzinach pracy, czyli jak nie dzieci, to kot na głowie lub kolanach;)
Pozdrawiam
Magda
Praca w domu. Dla jednych wymarzona ciepła posadka w idealnym otoczeniu, pośród domowych pieleszy. Dla innych zmora i utrapienie, niekończą...
.JPG)
